Het regent heel zachtjes. Het soort regen waar je nauwelijks nat van wordt en ook de omgevingstemperatuur niet omlaag haalt. De ideale zomerbui. De wind is warm en verstuift de kleinste regendruppels in nog kleinere deeltjes.
Het voelt heerlijk. Op het plekje is het rustig en de Schelde ruist duidelijk hoorbaar. Het is een geluid waarvan ik tot rust kom. Op de lange stenen bank zitten twee dames te praten. Ik vraag me af of ze op het beeldhouwwerk zijn afgekomen, of gewoon toevallig op de bank beland zijn. Ik vraag me ook af of ik er nog wel goed aan doe om hier op deze plek aan mijn sessie te beginnen. Even voelt het alsof ik er te veel aan ben. Het beeldhouwwerk van Baloji vult de ruimte. Mijn aanwezigheid en mijn bewegingen voelen een beetje aan als overkill.
En toch zet ik door. Een stad en haar openbare ruimte is van nature hectisch eclectisch. Ik probeer er dan ook in te berusten dat de ruimte zo veel wrijving van verschillende moleculaire deeltjes wel kan verdragen. Dit is de voorlaatste keer dat ik op donderdagochtend om 10u op de Scheldekaaien zal dansen in functie van de opleiding die ik volg. Dit is de laatste keer dat ik het dansen op de Scheldekaaien zal beschrijven in dit blog. Het overvalt me en het schenkt me ook rust. Berusting is een goede beschrijving van wat ik nu voel. Een academiejaar lang heeft deze plek en dit experiment me inzichten bezorgd over mezelf als kunstenaar en als kunsteducator. De interacties die ik had met mensen, dichtbij of vanop afstand hebben me gesteund en me richting gewezen in de tocht die voor mijn voeten lag. En nu ik een richting heb gekozen, nieuwe dansschoenen heb en een andere invulling heb van het begrip 'kunst', is de tijd rijp om dit hoofdstuk af te sluiten. Dit blog heeft niet heel veel lezers, dus echt wereldschokkend is het stopzetten van dit experiment niet. Maar ik voel een verbondenheid met elk van hen. De opmerkingen die ik mocht ontvangen, terloops of tijdens een onbewaakt moment, scherpte één voor één de relevantie aan van het kleine onderzoek. Het zijn deze opmerkingen die me hebben doen besluiten een bepaald pad te onderzoeken en het daarna ook te blijven volgen.
Voor ik aan de opleiding begon voelde ik dat ik op een kruispunt was beland in mijn kunstenaarschap. Was ik nog een uitvoerend danser? Kon ik mezelf nog zo noemen, wanneer het lichaam dat ik toen had niet meer kon beantwoorden aan de hoge eisen die in de danswereld vooropgesteld werden? Nu weet ik dat ik nog steeds een danser ben, maar dat mijn materiaal een andere kwaliteit heeft. Geen minderwaardige kwaliteit, maar een andere kwaliteit. En het zal juist de levenslange studie zijn naar een nieuwe kwaliteit van bewegen en een juiste intentionaliteit van het bewegen dat me motiveert om te blijven dansen. Super interessant! Ik kijk er al naar uit! Ik vroeg me ook af wat mijn plek als kunstenaar was binnen de samenleving. Welke relevantie had ik in onze maatschappij? Nu kijk ik met andere ogen naar de maatschappij en naar mijn rol als kunstenaar. Ik zie mezelf niet meer als choreograaf, als regisseur of als danstheatermaker. Ik zie mezelf als facilitator van creatieve processen. Maar met zachtheid kijk ik naar de termen die in het landschap gebruikt worden om categorieën duidelijk te maken. Het is een blik vanuit mildheid. Er ligt meer betekenis in de creatieve processen die we aangaan met mensen, met omstaanders, met toevallige passanten. Het is net in het broze en kwetsbare dat de waarde ligt van onze acties als kunstenaar. Mijn startpunt van een proces is ook veranderd van plaats. Het liefst start ik nu uit co-creatie en gedeeld eigenaarschap. De erkenning ligt niet in het ego dat versterkt wordt, maar in de ervaring van mezelf en de ander, de deelnemer, de toeschouwer. Het is 'onze' ervaring die relevant is.
Mijn focus ligt niet meer op een podium, maar binnenin onze intermenselijke verbindingen. Binnen die structuur ligt mijn werkplaats.
En in plaats van te denken in termen van grootte, probeer ik nu te voelen in het kleinste van het kleinste.
Dat microklimaat zit me als gegoten en geeft me de vrijheid om te blijven onderzoeken.
En de tijd voor onderzoek is ook echt aangebroken. Letterlijk dan. Want op 30 juni dien ik een onderzoeksplan in voor de opleiding en zal ik een jaar lang mijn tijd besteden aan dat onderzoek. Misschien schrijf ik dan wel een blog. En beschrijf ik zo de reflecties die ik maak op het proces.
Zo komen we elkaar hier mogelijks terug tegen. Op donderdag 16 juni om 10u dans ik dus een laatste keer op de Scheldekaaien.
Wees welkom.
Opmerkingen