Het is 9uur 's ochtends en mijn lichaam voelde niet goed aan. Het voelde stram en geïrriteerd. Door het vele lezen voor de opleiding heb ik dagenlang gezeten. Een houding waar mijn lijf een hartstochtelijke hekel aan heeft. Gelukkig bestaat mijn klaspraktijk in de basisschool uit rennen, staan en hurken. Anders zou mijn lijf helemaal uit de naad springen. Maar na het ontbijten en organiseren van de dag was ik nog steeds prikkelbaar en mijn man zei de niet mis te verstane woorden: 'Ga naar buiten, ga bewegen, ga dansen!' Met een kleuterachtig gespeelde kwaadheid trok ik mijn regenjas aan en begaf me met mijn geïrriteerde lijf naar mijn lievelingsplek aan de Scheldekaaien in Antwerpen. Vanaf mijn lievelingsplek heb je zicht op de Schelde en de kaaien. Het is alsof de kaaien even stoppen om even verder op terug te beginnen bestaan. Er is een ijzeren balustrade en veel plaats om te mijmeren, nadenken, bewegen en te ontmoeten. Maar op dit tijdstip was ik helemaal alleen. Het regende en het waaide, twee weerselementen die me nog meer energie gaven dan ik al had. En toen gebeurde er iets vanuit mijn zeurende lichaam. Ik nam de balustrade vast en begon aan het onderhoud van mijn lijf, mijn instrument. De balletles waar ik voorheen een aversie had voor ontwikkeld, door overmaat, door verveling, kreeg een nieuw élan. Door de beweging te laten ontstaan vanuit de noodzaak van mijn lichaam, door het motorisch geheugen en de vreugde van het bewegen, voelde deze balletles als een bevrijding! Het gevoel bekroop me af en toe dat ik bekeken werd. Maar op dat moment gaf ik er zo weinig mogelijk aandacht aan. Tot de idee van mijn relatie met en relevantie ten opzichte van mogelijke toeschouwers een vraagstuk begon te vormen in mijn hoofd. Werd mijn balletles een performance ondanks dat ik geenzins de intentie had om een performance te houden? Werden voorbijgangers toeschouwers zonder dat zij de intentie hadden om in relatie te gaan met mij?
Kort voor mijn vertrek naar de Scheldekaaien had ik nog een stuk tekst gelezen van Rancière's essay dat handelde over de rol en positie van de toeschouwer. (Jaques Rancière, De geëmancipeerde toeschouwer, 2008) Welke invloed hadden deze toevallige toeschouwers op mij op dat moment? Welke invloed had ik op deze toevallige toeschouwers? Welke invloed had onze ontmoeting op dat moment op de openbare ruimte die we gelijktijdig in gebruik namen?
Ik besloot deze vragen onbeantwoord te laten omdat ik geen antwoorden had. Wel voelde ik me geprikkeld in plaats van prikkelbaar en was dankbaar voor het subject van een mogelijk onderzoek. En zo kwam het dat ik besloot om dit kleine onderzoeksproject vorm te geven door elke week, op hetzelfde tijdstip een balletles te doen aan de Scheldekaaien in Antwerpen. In de openbare ruimte in de nabijheid van toevallige passanten en medegebruikers van deze gemene plek met verschillende functies. Elke donderdag om 10uur ben ik paraat en de rest zal dan wel duidelijk worden.
Comentários