Publiek

Vannacht heb ik niet goed geslapen. Mijn lichaam voelde rusteloos en mijn hersenen draaiden overuren. In deze toestand sta ik op en maak ik me klaar voor de belangrijkste taak van de dag. Mijn eigen kleine verzet op de Scheldekaaien. Gisteren heb ik nog een oproep gedaan om vandaag met me mee te komen dansen. Maar de leegte op de Scheldekaaien was immens. De cultuursector werd op het offerblok gelegd om het over-gecommercialiseerde Kerstfeest te redden. Dat we dat door de theaters en bioscopen te sluiten niet gaan kunnen redden is voor de meeste mensen wel duidelijk. Daar hoef ik het niet over te hebben vandaag. Er zijn genoeg opiniemakers, journalisten en collega's die daar vandaag hun toetsenbord aan besteden. Wat me wel bezighoudt vandaag is mijn nood aan u, aan jou, aan jij daar. Achter gesloten deuren kan er nog steeds cultuur gemaakt worden. Films kunnen terug op een extra kanaal getoond worden, verdeeld worden via streaming-diensten. Muzikanten kunnen blijven opnemen. Dansers kruipen in de studio en werken aan nieuwe bewegingskwaliteiten. Kunst vergaat niet zo snel. Maar we zijn weerloos zonder de toeschouwer. Alles van waarde is weerloos. Het is pas zinvol wanneer ons werk kan aanschouwd worden. Wanneer wij onze verwondering kunnen verbinden met de uwe. Hoe staat de toeschouwer tegenover de sluiting van de cultuurcentra, de theaters en de bioscopen? Of bent u werkelijk echt enkel de laatste hand aan het leggen aan het Kerstmenu? Ik heb al eerder de plaats van de kunsten in de samenleving bevraagd. En met deze laatste verstommingsactie van onze overheid word ik met mijn gedachten terug die kant op gekatapulteerd. Laat het duidelijk zijn dat de artiesten en kunstenaars geen stem bezitten die reikt tot de oren, laat staan wegen op de afwegingen, van de regeringslieden. We vormen dan ook een slecht koor. We zingen in verschillende stemmen, toonaarden en ritmes. Niet moeilijk dat we ons niet verstaanbaar kunnen maken. Daartegenover staan onze toeschouwers, de mensen die ons bestaansrecht geven. En die keer op keer met ons in verbintenis gaan om ons trachten te verstaan. Ik heb veel bewondering voor u, toeschouwer. Maar vandaag vraag ik u een gunst. Waar ik anders graag de tijd doe stilstaan en uw aandacht vestig op zaken die volgens mij belangrijk kunnen zijn voor u, vraag ik nu voor een wederdienst. Kan u uw blik vestigen op ons? Hoe ziet u ons? Kan u onze relevantie en ons belang in de samenleving zien? Ziet u ons als troost? Ziet u ons als baken in de duisternis? Ziet u ons als ontspanning? Ziet u ons als luchtig tijdverdrijf? Ziet u ons als zingevend? Zinvol? Nutteloos? Hoe ziet ons eigenlijk? Voor wie ziet u ons dan aan? Stel dat wij, kunstenaars en artiesten allerhande, ons kunnen verenigen en wij komen op straat om ons nieuw, op elkaar afgestemd koor te laten horen. Wat zou dat teweeg brengen zonder uw stem in deze? U bent talrijker aanwezig in de samenleving dan wij. Waar u levenskunstenaar bent, zijn wij eenvoudigweg kunstenaar. Of is het toch niet zo eenvoudig? Zou u daar eens willen over nadenken bij het inpakken van de Kerstcadeautjes? Vandaag had ik drie toeschouwers op de Scheldekaaien. De steun voelde alsof het er driehonderd waren. Uit het diepst van mijn hart wil ik hen dan ook bedanken. De buitenlucht had een temperatuur rond de nul, maar onder mijn huid voelde ik de warmte.