Ontmoeting

Een attribuut dat ik liever thuislaat, maar vandaag helaas nodig was, de regenjas.

Dansen in de regen is idyllisch wanneer het niet zo koud is als vandaag. Ondanks het gure weer voel ik een veerkracht in mijn tred op weg naar de Scheldekaaien. Ik ben zo blij dat ik kan gaan dansen. Ik heb mijn afspraakje met mijn favoriete plekje gemist vorige week.

Iedereen die ik tegenkom krijgt een welgemeende goeiemorgen. De man met de hond, de hond, de vrouw die de ramen wast, de juffrouw die staat te roken, de man die uit de auto stapt, ...

Wanneer ik op de plek aankom, zit er al een eerste toeschouwer te wachten, ook die begroet ik met veel animo. De kraai die me aanschouwt blijft rustig zitten. Het doet hem weinig en dat doet mij dan weer erg veel deugd. Ik voel me niet alleen vandaag. Mijn zwarte gezelschap wacht geduldig op de eerste sierlijke bewegingen van mijn kant. Na een vijftal minuten heeft de kraai door dat er niets te eten valt en vliegt er vandoor. Het is de sessie van de ontmoeting vandaag. Een buurvrouw uit de straat waarin ik woon blijkt een jogger te zijn. Ze jogt naar me toe en we houden een kort gesprek terwijl zij ter plaatse blijft trappelen en ik gewoon verder dans. We moeten er om lachen. Met haar sierlijk Duitse accent zegt ze besluitend de erg mooie woorden ‘Kijk, dit hebben we gemeen. Dit is onze gemeenschap.’ Het klinkt zo fantastisch, door haar uitgesproken. Ik hoef het haar zelfs niet uit te leggen, ze snapt het, voelt het en waardeert het. Het motiveert me om dit kleine verzet verder te zetten.

De buurvrouw loopt verder op haar route en ik ga verder met mijn zaak. Maar geen enkel ogenblik ben ik alleen.

Op het voetpad aan de andere kant van de kaaimuur, loopt een man met een paraplu. Hij wuift kort en steekt een duim omhoog in mijn richting. Zijn glimlach is warm. Ondanks de zeurende stroefheid in mijn heupen, besluit ik mijn been net iets hoger te tillen. Ik verleg mijn grenzen, wat een glimlach al niet kan doen.

De man wandelt rustig verder en door de opening van de kaaimuur zie ik iemand bekend verschijnen. Mijn eigen man komt eens kijken wat ik nu eigenlijk elke donderdag sta te doen daar aan het water. Hij neemt wat foto’s, van ver. De foto hierboven is dan ook van zijn hand. Erg dichtbij durft hij niet te komen. Later zal hij vertellen dat hij zich als indringer voelde. Toch een interessant gegeven. Hoe zou het komen dat hij zich zo voelde? Terwijl ik niets liever zou doen dan anderen uit te nodigen om samen met mij te komen dansen, blijft uitgerekend hij liever op afstand staan. Ik heb hier niet meteen een antwoord op en dat zal nog wel even zo blijven.

Ook mijn man verlaat de kade om zijn dag verder te zetten.

Aan de andere kant van de geul zie ik iemand haar/zijn fiets wegzetten en een gitaarzak af haar/zijn rug doen om wat rekoefeningen te doen. Ik kan niet zien wie het is. Ik zie een persoon in een blauwe jas met de benen zwaaien en de armen strekken terwijl zij/hij naar het water staart.

De persoon draait zich naar me toe. Ik antwoord met een oefening. Zij/Hij antwoord met een draaiende beweging. Een pas de deux op afstand. Wanneer ik mijn tas neem om de sessie

af te ronden, doet de persoon de gitaarzak terug op de rug en fietst verder. Ik ben te laat aan het voetpad om te kunnen zien wie deze danspartner was.

Het is bijna spijtig om terug naar huis te gaan. Ik zou wel een hele dag door de stad willen dansen.