Het is bijna een maand geleden dat ik nog danste op de Scheldekaaien. Drie weken om exact te zijn. Het lijkt een eeuwigheid. Het leven kwam er tussen. En de studie grotendeels ook. Het was eigenlijk de combinatie van beiden. Morgen ligt er een schroeiende deadline. Ik moet mijn visie op kunsteducatie geven in een visietekst. Omdat 'kunsteducatie' een zeer ruim begrip is, heb ik me toegespitst op wat ik het beste ken. Klassiek ballet. En mijn visie is dat we niet enkel aandacht dienen te hebben in het leren van de techniek, maar ook stil moeten staan bij het dansen zelf. Waarom dansen we? Dat is voor iedereen anders natuurlijk. Maar voor mij gaat het over mezelf uitdrukken en in verbinding komen te staan met de ander. Dat dit ook mogelijk is met klassiek ballet, dat is mijn overtuiging. En die overtuiging moet ik dus proberen overbrengen op mensen die deze visie zullen beoordelen. Het venijn zit hem in het feit dat die beoordelaars misschien zelf helemaal geen dansers zijn. Of wel helemaal niet houden van klassiek ballet. Er zijn mensen genoeg die deze kunstvorm, bewust of onbewust, al hebben afgeschreven. Laten we zeggen dat mijn overtuiging nogal overtuigend dient te zijn. Het was ploeteren. Mijn visie-coach vond het allemaal niet zo interessant. Ze hield iets meer dan vier zinnen over van de tweeduizend woorden die ik geschreven had. Na dit tussentijdse feedback-moment dacht ik er zelfs heel even aan om er maar mee te stoppen. De idee had zich in mijn hoofd genesteld dat ik er helemaal niets over te vinden of te zeggen had. Het 'wie ben ik om -syndroom'. Daar heb ik wel eens vaker last van. Het helpt om dan al die theorie los te laten en gewoon even te gaan dansen. Maar zoals ik zei, het leven kwam er steeds tussen. Ik heb me dan op mijn zolderkamer teruggetrokken en heb geschreven, verteld en gemonteerd of mijn leven er van af hing. Ik maakte een video met beelden en stem. Want geschreven woorden dekken gewoonweg de lading niet. Hoe vang je de intentie van je dansen en de intensiteit van je visie in een neergeschreven tekst? De docenten van de studie vinden me geen groot schrijver, het kan dus ook nog daar aan liggen. En wellicht ben ik ook gewoon niet zo'n goede auteur. Lijkt me niet onlogisch als dans je primaire communicatiemiddel is. Maar sinds gisteren ligt mijn visie dus afgewerkt klaar om ingeleverd te worden. Het is een moeizaam proces geweest. Maar ik ben -voorlopig- tevreden genoeg met wat ik gemaakt heb. Na het schrijven van dit blog lever ik het in. Spannend! Maar even terug naar de Scheldekaaien, want die heb ik gemist. ... De zon schijnt, er is een stevige frisse bries. Het soort wind waar ik gelukkig van word. Aan de kade ligt er geen rivier cruiser. Het is er verlaten. En ik vind het prima zo. Ik ben alleen met mezelf. Wanneer ik mijn tas neerzet klap ik uit vreugde in mijn handen. Vandaag doe ik voor het eerst mijn nieuwe dansschoenen aan. De zwarte lage Capezio's zitten zelfs nog in hun oorspronkelijke verpakking. Wanneer ik mijn sportschoenen uit doe en in deze soepele schoenen schuif, voelt het een beetje als aarden na een moeilijke reis. Ze zitten zo lekker... Ze zijn zo soepel... Mijn hiel rust op een zacht kussentje. Zo lijkt het wel. Ik moet me inhouden, want ik ben nog niet opgewarmd. Maar de drang is groot om te springen en te draaien. Zo voelt blijdschap dus voor mij. In je handen klappen, springen en draaien. En ik kan er wel een beetje om lachen, maar wanneer ik dat hier zo neerschrijf, wellen de tranen in mijn ogen. Er zijn tijden geweest dat ik niet heb kunnen dansen, omdat het leven er tussen kwam. Veel langere periodes dan nu. En het is me ondertussen wel heel duidelijk wat niet kunnen dansen betekent. Los van studies of visies, ik kan gewoon niet zonder. Niet dansen is een beetje zoals afsterven. Met mijn nieuwe schoenen aan ga ik aan de balustrade staan. Mijn spieren zijn helaas niet zo soepel als mijn Capezio's. Drie weken niet dansen, betekent van voor af aan beginnen. Maar ik vergeef het mijn lichaam. En ik vergeef mijn hoofd dat dacht dat ik zo maar even voluit ging kunnen gaan. En ik vergeef mijn ego dat zich eerst zorgen maakte over wat de voorbijgangers konden zien. Ik vergeef de kasseien die het nieuwe leer bekrassen. Ik vergeef mijn gerimpeld gezicht dat mijn ogen dichtknijpt tegen de zon, waardoor ik een gek grimas trek. Ik vergeef de meeuw die poep op de balustrade heeft achtergelaten. Ik vergeef alles en iedereen. Want ik heb nieuwe schoenen en ik dans!
... Na afloop beschouw ik het leven als mooi en hoopvol. En dat doet me deugd. Ik besluit het voor nu even hier bij te laten. Vergeef mijn hoofd dat zich niet goed kan concentreren omdat mijn gedachten steeds weer afdwalen naar die in te leveren taak. Zo dadelijk laad ik dus mijn opdracht op en lever ik deze in. En dan, dan dans ik misschien nog wat verder.
Tot volgende week!
Commentaires