De regenjas zat in de draagtas, de schoenen waren dezelfde als vorige keer en ik had een doekje met poetsmiddel mee om de balustrade te ontdoen van meeuwenkak. Hoopvol en met hoge verwachtingen naar nieuwe inzichten kwam ik op de Scheldekaaien aan. Het waaide enorm hard en er viel regen, maar het voelde als hagel. Enkele Stadsarbeiders sloten de grote poorten van de kaaimuren. Nochtans was er geen sprake van springtij, wel was er een bescheiden stormwind. Die bescheidenheid verdween snel en ik moest me goed vasthouden aan de balustrade of ik viel om. Dat werd het dus, deze derde keer op de kaaien achter het M HKA, een dans met de wind. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht, want niets kan me zo heerlijk naïef raken als de energie van de wind. En het wekelijks onderhoud van het lichaam als instrument kreeg de allure van een spel. Maar de dans ontspon zich stelselmatig meer in een gevecht met alle heersende weerelementen, de ondergrond en mijn ontbrekende evenwicht. Er ontstond frustratie in mijn lichaam en in mijn gedachten. Waar was ik mee bezig? Waarom kon ik niet blijven staan wanneer ik de balustrade losliet. Was het enkel de wind, of miste ik techniek en balans? Kortom, ik had niet veel impact op de omgeving vandaag. Op voorbijgangers ook niet. Buiten de twee Stadsarbeiders met hun kleine bulldozer waren er geen passanten.Zelfs geen joggers. Eén iemand hing heel even uit zijn raam, maar sloot dat raam snel weer terug, samen met de gordijnen. De omgeving had des te meer impact op mij. Guur weer, weerbarstig weer, moeilijke ondergrond, koude handen, lopende neus, frustratie. Om te testen of mijn techniek echt zo ontoereikend was, deed ik enkele bewegingen uit de Tai Chi lessen die ik volg. Die lukten wel, mijn lichaam bleef geaard aan het grondoppervlak en ik zwiepte niet vervaarlijk heen en weer. Mijn frustratie was terecht. Meer oefenen, blijven volhouden, volgende donderdag nog intenser onderzoeken! En nu ik dit allemaal zit neer te schrijven, schijnt de zon.
Yorumlar