De zon scheen, warm en hard. Ik besloot een ander soort schoeisel mee te nemen, mijn jazz-boots. Een soepele canvas dansschoen met gespleten leren zool en veters. Zo kon ik mijn voeten ten volle strekken en had ik een ander soort focus op de posities van mijn voeten. Al bij het aantrekken van mijn schoenen ter plekke, viel me op dat er meer bedrijvigheid was op de Scheldekaaien dan de voorbije weken. Het mooie weer zorgde voor een fotoshoot iets verder op, wandelaars en andere voorbijgangers en joggers. Toen ik de allereerste oefening aanvatte, de plié, werd meteen duidelijk dat mijn lichaam niet in topconditie was. Het vroeg veel aandacht en onder mijn eigen zachte gesakker werd het onderhoud van het lichaam al snel een onderhoud met het lichaam. Een balletles is eigenlijk best een intieme aangelegenheid. Alles wordt weergegeven en afgecheckt. De staat wordt opgemaakt en de pijnpunten scherpgesteld. Het is geen etaleren van je kunnen, maar een transitie van weerstand naar een schappelijke aanvaarding van de werkpunten die voorgeschoteld worden. Voor het eerst sinds dit avontuur van het onderzoek voelde ik een bepaalde verlegenheid, een schroom, om dit intieme moment zo op straat te gooien. Want dat is wat ik op deze momenten doe. Gedreven door het experiment zette ik toch door en gaf het mijn alles. Na enkele oefeningen kwam er een bekend gezicht aanwandelen, de snelwandelende man in joggingpak. Of het aan het zonlicht lag, of het weerzien, weet ik niet, maar ik werd begroet met een glimlach. Geen frustratie, geen starre blik, wel een flink verende tred en een kleine zucht. Geen zucht van verveling of irritatie. Een zucht die ons gemeenschappelijke fysicaliteit weergaf. Een punt van herkenning. Beiden waren we in onderhoud met ons lichaam. Beiden stelden we vast in welke conditie we ons bevonden. De man veerde verder op zijn route en ik ging verder met mijn les.
Enkele momenten later verscheen de man op zijn terugroute. Dit keer hield hij even halt op enkele meters afstand en staakte zijn wandelen om drie keer diep te zuchten en de neus te snuiten. Bewust of onbewust maakte deze kleine alledaagse handelingen dat ik de alledaagsheid, het banale van mijn experiment terugvond. De strijd met of tegen het lijf is iets wat we als mens in elkaar herkennen, waar we elkaar in kunnen ontmoeten. In welke vorm dan ook. Of het nu de kunstenaar is die zoekt en knoeit, onzeker over de uitkomst van het proces, of de sporter die de lat elke dag weer hoger probeert te leggen, of het lichaam dat zichzelf rechthoudt wanneer de buschauffeur een bruusk manoeuvre maakt... We zetten ons lichaam elke dag weer in als instrument om onze verlangens van de dag te dienen. De ene dag verloopt dat al wat soepeler dan de andere. De man zette zijn route terug verder en ik rondde mijn balletles af met een lange rekoefening in de zon, onze zon.
Comments