Een moment van rust.

Mijn lichaam weegt zwaar vandaag. Wanneer de wekker mijn ogen opent voel ik het gewicht op me liggen. Een deken van vermoeidheid duwt me dieper het bed in. Ik herken dit gevoel. De aaneengesloten dagen, als een kralenketting dicht aaneengeregen, laten zich voelen. Na het herstel van de eerdere Covid-infectie, heb ik hard doorgewerkt om achterstallig werk en nakende deadlines weg te werken. Maar zo werkt het niet, dat weten we allemaal. Vandaag krijg ik van mijn lichaam de eerste waarschuwing. Te snel, te veel, te intens, doe rustiger... Ik luister en ga de dialoog aan. Ik sta op, maak me klaar en begeef me naar de Scheldekaaien. Het is kouder dan voorspeld. Mijn kleding is te licht en ik heb het koud. Toch heb ik de noodzaak om te bewegen, om met mijn lichaam bezig te zijn. Dan ga ik maar tegen de muur staan, enigszins uit de wind, maar ook uit het zicht. En eigenlijk is dat exact wat ik nodig heb. Want ik voel me kwetsbaar. De muur biedt me bescherming van de nieuwsgierige blikken. Het voelt wel als een verrassing dat ik die beschutting nodig heb. Want, was het niet mijn bedoeling om ballet zichtbaar te maken in het openbaar? Het heeft er ook mee te maken dat ik vandaag geen zin heb in ballet. Ik heb gewoon zin in beweging, in dans, in een meditatie in beweging. Gewoon ik en mijn lichaam. Dat zou ik ook gewoon thuis kunnen doen. Maar dan moet ik de woonkamer weer leeghalen, de sofa verhuizen, ... En hier heb ik plaats. De omgeving troost en zalft me ook. Het is werkelijk een magische plek. Het daglicht over de Schelde heeft een bepaalde helderheid die ik soms mis in mijn gedachten. Alles wordt tegelijk relatief en treedt in verhouding met elkaar. En vandaag treed ik in verhouding met dit vermoeide lijf. Ik begin vanuit de meest eenvoudige Tai-Chi oefening die ik ken. Lifting hands. Mijn ademhaling volgt langzaam en diep en ik hoor wat mijn lichaam me vertelt. 'Adem' Ademen is iets wat we met ons allen elke dag doen. Onbewust. Wanneer we bewust ademen nemen we meer zuurstof op. Zuurstof zorgt voor een betere werking van het lichaam. Dus de ademhaling is het eerste waar ik een focus op leg vandaag. Zo simpel, maar door mezelf zo vaak vergeten. 'Beweeg' Wat doet het deugd om een simpele armbeweging te maken. Het opwaarts bewegen van de handen, de armen en het zacht roteren van mijn schouders. Mijn lichaam ontvangt deze eenvoudige bewegingen als een beloning. Beweging is mijn thuistaal. Mijn woonkamer. 'Voel' Ik voel, mijn lijf, ik voel. Zonder aan een bepaald beeld te willen voldoen en zonder gezien te willen worden, stroomt mijn aandacht door mijn vezels. Ik zwaai met mijn armen en met mijn benen. Soms zoek ik steun bij de muur, maar meestal beweeg ik vrij in de ruimte. De mooie ruimte. Ik voel me thuis tussen het aangespoelde riet dat er nog steeds ligt. De esthetiek, de emotie van de plek en mijn bewegingen smelten samen. adem-beweeg-voel

Veel meer dan dat zal het hier en vandaag niet zijn. Het dansen voelt als een wandeling, een mijmering in de ruimte. En dat voelt goed. Dat het geen 'ballet' is kan me vandaag betrekkelijk weinig schelen. De intentie van mijn bewegingen voelen juist en zuiver. Zonder ballet had ik hier nooit gestaan in de eerste plaats. Dus ik erken de drijfveer binnenin mezelf. Maar het veruiterlijken, de expressie heeft vandaag een extreem andere vorm. De bewegingssequenties die ontstaan vertrekken vanuit een combinatie van de lifting hands oefening en een port de bras. De cirkels worden steeds groter en vrijer van vorm. De bewegingen transformeren langzaam en organisch van eenvoudige armbewegingen naar dans. En het voelt helend. Mijn gedachten gaan even naar mijn Tai-chi leraar Luc. 'Ik daag je uit, neem Tai-chi mee in je dans.' Hier sta ik dan. Of liever, hier dans ik dan. Waar ik in het begin een beetje huiverachtig tegenover stond, heeft zich vandaag gewoon eigenzinnig voltrokken. Als vanzelf. adem-beweeg-voel

Na drie kwartier geven mijn handen aan dat de wind te koud en te scherp is. Een kramp zorgt voor het besef dat het voldoende is geweest. Genoeg voor vandaag. Hoofd leeg, lichaam opgeladen, longen gevuld. Ik bekijk de omgeving nog eens aandachtig. Het licht, de schepen, de beweging van het water, het aangespoelde riet. Een heerlijk moment van rust. Dit is wat mijn lichaam vanochtend aan me vroeg. En ik ben blij dat ik het heb kunnen geven. Ik ben blij dat ik het heb kunnen nemen.