Ondanks dat ik op het beeld hierboven alleen sta afgebeeld, was ik alles behalve alleen op de kaaien vandaag. Buiten wandelaars, die ook kwamen genieten van de zon en het uitzicht, kreeg ik nog gezelschap. Ik was aan de tweede oefening van mijn balletles, toen C. kwam aangefietst. Goed gemutst zoals altijd, met een stralende glimlach. C. is een vriendin, we zaten op dezelfde lagere school hier in Antwerpen. Zij zat een jaar hoger, ik ben een jaar jonger. We volgden beiden ballet binnen de professionele opleiding. C. is later gespecialiseerd in flamenco. Dansen in het openbaar is voor haar geen opgave. Flamenco is bij uitstek een partcipatieve danstaal. C. danst op het treinperron, in de supermarkt. Niet intentioneel, maar omdat het haar toevallig overkomt. Ik kijk op naar C. Toen ze kwam aanfietsen, had ze de intentie om te komen kijken. Maar ik overtuigde haar om mee te doen.
Ze kwam er bij staan, op het plekje aan de kaaien. C. had pijn aan haar achillespees, ze weet het aan de koude. Het was vanmorgen ook koud, 2° geloof ik. Maar ze had ook aandacht voor de plek. Ze vond het uitzicht wonderlijk, ze begreep waarom dit de plek was die ik had gekozen. Ze sprak bewondering naar me uit, dat ik dit in zo'n koude kon blijven doen. Ik vertelde dat ik er aan gewend ben, aan die koude temperaturen. En ook dat ik het enorm warm door krijg. Het is een ander soort energie die vrij komt in je lichaam. En dat komt omdat ik een andere intentie heb wanneer ik op dat plekje sta donderdag. Even kort door de bocht. Meestal dans je ballet en ben je bezig met je benen zo hoog mogelijk te tillen, je benen zo ver mogelijk uit te draaien en zo hoog mogelijk te springen. Je traint daar op. Je aandacht en focus is hoofdzakelijk daar op gericht tijdens de dagelijkse les. En tijdens een voorstelling ligt dat wat op het achterplan. Omdat je bezig bent met een vertolking en beleving. Maar je hebt er de afgelopen periode zo veel aandacht aan gewijd, dat het in je musculair geheugen zit. Hier op de Scheldekaaien, is mijn aandacht gericht op het veranderen van de moleculaire samenstelling van de ruimte en van mijn eigen energie. Het doet mijn spieren op een andere manier trillen. De verbinding die ontstaat tussen de lucht en mezelf schenkt me een apart soort intensiteit. Na hier een kort gesprek over gehad te hebben met C. schakelde zij over op flamenco en ik ging verder met mijn balletles. We dansten elk onze eigen taal op dezelfde plek en ik vond het heerlijk! Er kwamen nog twee bekende gezichten aanfietsen. Beiden met even stralende gezichten in de ochtendzon. M. en haar grootmoeder V. kwamen eens kijken wat ik daar deed op de kaaien. V. vroeg of er geen muziek was. Ze dacht dat dat wel het geval zou zijn. En ik begreep haar bedenking. We zijn zo gewend aan opvoeringen van dans op een muzikale begeleiding. Dat is wat de meeste toeschouwers zien. Dans op muziek. Nu stond ik in het geluid van de stad en de Schelde. En eigenlijk was het ook geen opvoering. Ik stond daar letterlijk een balletles voor en met mezelf te houden. En het verschil tussen een optreden / een uitvoering / een show en een les werd op die manier pijnlijk duidelijk.
Het verraste me dan ook niet dat M. na 5 minuten rond zich heen begon te kijken en de blik van haar grootmoeder opzocht. Ik nodigde M. en haar grootmoeder V. uit om mee te bewegen, maar daar voelde M. niet echt iets voor. C. probeerde M. ook nog te overhalen en toonde dat ook zij haar dans danste, op haar manier, op deze plek. Maar M. bleef liever toeschouwer. Toen M. en haar grootmoeder V. aanstalten maakten om te vertrekken, vertelde ik dat ze altijd welkom zijn om te komen kijk en te komen bewegen of dansen. Kortom, dat ze altijd welkom zijn om samen te zijn op deze plek. Ik zag bij V. een soort vreugde in de ogen. Even dacht ik dat ik ze had kunnen overhalen. Maar wat later zei ze dat ze niet zo'n benen had als de mijnen. Ik antwoordde dat bewegen met 1 vinger ook dans kan zijn. Ze moest er om lachen en nam het even in overweging. Toch namen we afscheid. Begrijp je, lieve lezer, dat ik geen optreden gaf. Maar dat ik wel met kunst bezig was? Dat M. en V. wel toeschouwers waren en dus ook deelnemers? Dat C. zeker een deelnemer was, maar ook zeker een toeschouwer? Dat we met 4 waren die aandacht hadden voor dans op dat moment? Begrijp je mijn vreugde hierover? Ook al zaaide het waarschijnlijk vooral verwarring in het hoofd van lieve M. en misschien zelfs een beetje teleurstelling, toch heeft haar bezig gehouden. En dat doet het haar misschien nog. Want wat heeft ze nu eigenlijk gezien en ervaren vandaag?
Ook V. legde de puzzelstukjes rond dans die ze tot hiertoe had vergaard op een andere manier naast elkaar.
En C. vermaakte zich kostelijk.
Wat kan ik nog meer willen, buiten nog meer van dat?
Comments