Een gedeelde blik op de omgeving.

Ik was al blij dat het niet regende toen ik vertrok. 4° op de thermometer. Ik grapte nog tegen mijn man dat ik het wellicht te warm zou hebben. 4°, zweten! De winterjas bleef aan de kapstok en ik vertrok gezwind en goed geluimd richting Scheldekaaien. Mijn tred was vanaf de eerste stap al optimistisch. Ik had er zin in. Welk avontuur of inzicht zou het me vandaag weer brengen? Koude handen, dat bracht het me al meteen. Gelukkig had ik mijn handschoenen bij en die bleken geen luxe item te zijn. Was ik misschien toch net te optimistisch? De balustrade was proper achter gelaten door de meeuwen, dus ik moest niet poetsen voor ik mijn schoenen inwisselde voor de dansslofjes. Er was een quasi droog plekje waar ik kon gaan staan. En die slofjes maken het zo veel intenser dan sportschoenen. Toen ik goed en wel startte met de eerste oefening, kwam er al meteen iemand op me afgestapt uit de verte. Ik probeerde een inschatting te maken over wie het was. Het is altijd fijn wanneer er iemand langskomt. Het maakt de situatie menselijker, iemand deelt dan in de situatie. Het blijft niet enkel mijn situatie. Toen de persoon dicht genoeg kwam herkende ik mijn eigen schoonmoeder G. Ze had me al eerder verteld over haar intentie om eens te komen kijken. Vandaag was het haar dan gelukt. Al vond ze het wel koud en vroeg. Even wisselden we gedachten over een mogelijk ander tijdstip. Waarom doe ik dit niet 's avonds? Na het avondeten. Dan lopen er doorgaans meer mensen op de Scheldekaaien. Ze had daar wel een punt. Een punt dat ik nogal snel wegveegde met wat snelle argumenten. Maar het resoneerde wel tot nu in mijn gedachten. Ik denk dat ik het niet 's avonds wil doen omdat de Scheldekaaien dan al een heel duidelijke functie hebben. Mensen flaneren, ontmoeten, drinken, lachen ... Er is al veel uitwisseling en ontmoeting tussen veel verschillende mensen. Het lijkt me moeilijk om mijn eigen gedachten en impressies dan nog te distilleren uit de hoeveelheid aan informatie die ik dan binnenkrijg. Ook zal het moeilijker te definiëren zijn wat mijn eigen kleine en subtiele impact is op de omgeving en de mensen rond me heen op dat moment. Ik hou wel van die eenvoud 's ochtends. Het overzichtelijke spreekt me aan. De witruimte tussen het waar en waarom. Het gezelschap groeide toen ook M., een medestudent aan de opleiding Kunsteducatie, de Scheldekaaien kwam opgedraaid met de fiets. Ook hij had al eerder verteld dat hij wel eens wou zien wat ik dan net doe daar op de kaaien. Ik was blij dat hij er was. M. is een observator. Hij ziet details en krijgt indrukken waar andere mensen aan voorbij gaan. Het maakt me dan ook nieuwsgierig naar welke impressies M. vandaag zal opgedaan hebben. Misschien hoor ik dat morgen, wanneer ik hem tref op de campus. Maar vandaag was dus ook het treffen tussen M. en G. Beiden mensen die impressies, indrukken verbeelden in beelden. En het was werkelijk heel indrukwekkend dat zij beiden naar me kwamen kijken. Want weet je wat zo opvallend was? De manier waarop ze keken. Ze namen niet enkel mijn balletles in beschouwing. Ze bekeken heel de omgeving. Het was alsof ze de situatie en de context in hen opnamen. Ik voelde me eigenlijk ook helemaal niet bekeken. Wanneer mensen komen kijken, valt hen de omgeving meestal wel op. Ook de verrassing die de omgeving of de context schenkt wordt meestal door de toeschouwer wel opgemerkt. Maar G. en M. namen op een heel actieve manier waar. Ze schuifelden soms wat op om het vanuit een ander perspectief te bekijken. M. keek soms recht vooruit, alsof hij een ander kader aan het zoeken was om me in te plaatsen. Uiterst links, midden in het kader, ... G. keek omhoog en zag wilde ganzen overvliegen, maar ze zag ook de structuur van de kasseien en het grind waar ik op stond. En dit allemaal tijdens een luchtige conversatie met elkaar en met mij. Ik vind het opmerkelijk dat je je onbewust zo bewust kan zijn van je omgeving. Het maakt me blij en ik weet nog niet waarom. G. was bezorgd dat ik door het praatje misschien niet geconcentreerd genoeg zou zijn om mijn bewegingen goed uit te kunnen voeren. Maar net zoals zij een soort vanzelfsprekend bewustzijn hebben voor hun omgeving, had ik dat op dat moment ook voor mijn lichaam. Het was net heel fijn om al pratend te kunnen dansen. Om te kunnen vertrouwen op mijn fysieke kennis en tegelijkertijd op een andere manier in communicatie te staan met iemand. Het woord 'gezellig' dekt op het eerste zicht de lading niet. Maar er zit het woord 'gezel' in. En dat is wel toereikend. Je bent niet alleen, je bent iemands gezel. Volgens mij was dat wat ik vandaag voelde. Maar het was ook wat ik zag. Mensen die, elk vanuit hun eigen perspectief, een aandachtige blik worpen op de omgeving en alles wat daar deel van uitmaakte. Met een verschillende focus naar een gemeenschappelijk iets kijken. En ieder voor zich daar dan weer verschillende ervaringen uit verkrijgen. Het blijft me toch boeien. Bedankt G. en M.! Ik vond het uitermate gezellig en ik heb er echt van genoten. Het gaf me energie. De foto boven deze post is gemaakt door G.