8° en een hele lichte motregen vullen de straten van Antwerpen Zuid. Ik ruik een ammoniakgeur in de lucht. Twijfelend of deze geur enkel voor onze woning hangt, of dat het echt in de lucht hangt vertrek ik met de fiets. Wanneer ik aan het grote kruispunt kom, valt me op dat de geur zich echt in de stad verspreidt. Het baart me wel zorgen.
Wat is er vannacht in de haven gebeurd? Welke lucht ademen we in met ons allen?
Het leven naast de grote haven wordt vaak uitgedaagd.
Wanneer ik op het pad in het park aankom valt het me op dat er geen duif te bespeuren valt. Niet op het grasveld, niet op de dakrand en niet in de lucht.
Het park lijkt verlaten.
Maar wanneer ik wel de moeite doe om echt te kijken, zie ik een vrolijke poedel met het baasje over een ander pad lopen.
Het overkomt me wel eens dat ik enkel oog heb voor wat er op mijn eigen pad gebeurt.
Maar het is goed stil te staan bij het feit dat de wereld wemelt van de paden. Smalle paden, brede paden, toegankelijke paden, moeilijk toegankelijke paden, verholen paden, niet aangegeven paden, gevaarlijke paden... Hoe avontuurlijk zou een mensenleven zijn wanneer we steeds opzoek zouden gaan naar de verholen en niet aangegeven paden?
Op het pad waar ik de opwarming begin strijkt een duif neer. En in de verte zie ik de man met hond. Het voelt spannend. Zou de duif nog andere duiven meebrengen en word ik zo meteen omgeven door duiven? Zou de man met de hond deze week toch terug dit pad kiezen en zullen we elkaar terug ontmoeten?
Ik kijk naar het raam van mevrouw W. De woonkamer is donker, er zit niemand aan het raam. Ik hoop dat ze geniet van een goede nachtrust.
Wanneer ik mijn armen spreid komen er tientallen duiven aanvliegen. Het voelt als een fantastisch mooi toeval. Ik sluit de armen, de duiven vliegen weer verder weg. Ik spreid de armen, de duiven komen over me heen gevlogen.
Het maakt me vrolijk. Het lijkt een spel. Een spel tussen duif en mens. Ik sluit de armen, de duiven vliegen neer en zoeken een plek bij de bank. Hun zachte koeren vult mijn lichaam. De choreografie van de armen herhaalt zich, de beweging van de duiven ook.
Ze blijven nu wel erg nabij. Het lijkt wel of ze niet bang van me zijn.
Alsof ze me deel laten zijn van de groep. Ik voel me een duif onder de duiven. Een vreemde duif misschien, maar wel een duif.
De man met de hond wandelt op me af. De hond trekt hem vooruit aan de leiband.
Vreugde vult mijn lichaam.
De duiven vliegen op en strijken neer op de dakrand. Honden en duiven blijken niet graag met elkaar te dansen.
Mensen en honden wel. De hond komt naast me getrippeld. Ik geef hem een aai over zijn kop. 'Goeiemorgen'
'Goeiemorgen', viola, hij heeft zijn wandeling al weer gehad.'
'Even dacht ik dat u twee honden had.'
'Nee, da's dien poedel. Dien speelt graag met den deze. Maar den deze is zo veel kleiner. Dien grote, dien tuimelt daar overheen.'
De choreografie tussen hond en hond verloopt niet altijd even soepel.
'Hoe is het met u?'
'Bwa, ni zo schitterend.'
De man vertelt me zijn zorgen. Zorgen over een kleinkind en zijn vrouw. Over lastigheid, onzekerheid en verdriet.
Ik heb zin om de man te omarmen. Maar ik weet niet of hij dat zou appreciëren.
'Dat is niet fijn, dat zijn de moeilijke dingen aan het leven.'
Mijn woorden lijken niet eens op een omarming. Ik knoei met taal. De man knoeit mee. Lastigheid is soms moeilijk vertaalbaar.
'Maar ja, we moete der me verder. Daar moete we deur.'
Het is niet de eerste keer dat de man verdriet kent. Hij vertelt vanuit ervaring. Er ligt schoonheid in zijn somberheid. Alsof hij weet hoe somberheid te verdragen tot er weer licht schijnt aan de horizon.
'Sterkte' 'Ik hoop voor u dat 'et wel allemaal meevalt?'
'Ja'
'Tot volgende week, hopelijk?'
'Ja, tot volgende week.'
De man zet zijn wandeling verder over het pad en verdwijnt in de grijze wijk, omgeven door de sombere lucht.
Het delen van somberheid en verdriet kan enkel plaatsvinden wanneer er plaats is voor kwetsbaarheid. Wederzijdse kwetsbaarheid kan er pas zijn wanneer er ruimte is voor vertrouwen.
Ik voel me een duif onder de duiven.
Er komen meer wandelaars, honden en joggers voorbij in het park. De duiven cirkelen hoog in de lucht.
Ik besluit de bewegingen van de vogels zo veel mogelijk te volgen.
Hoe word ik een duif?
Armen, benen, hoofd en romp worden onderzocht. Hoeveel aandacht heb ik nog over voor de wijk wanneer ik tussen de duiven beweeg?
Ik flapper met mijn armen.
Ik scheer over de aarde.
Ik strijk neer en vlieg weer voorwaarts.
Ik cirkel en draai op en neer. Ik neem plaats op het pad en buig diep door de benen.
Zittend als een duif.
Mijn benen wegen zwaar, mijn romp weegt zwaar op mijn zware benen.
Een regenworm kronkelt naast mijn linker schoen.
Een meeuw komt overvliegen.
En plots lijkt het me zo helder. Ik weeg niet zwaar, mijn lichaam weegt niet zwaar. Het onderzoek weegt zwaar.
Ik ben moe, er is al een heel pad afgelegd. Ik ben hier als regenworm aan begonnen, wroetend in de aarde. De wijk leek zo hoog, zo onbereikbaar, zo ongrijpbaar en indrukwekkend.
Zoals voor de pissebed aan het begin van deze reis. Nu vlieg ik als duif mee over de paden en bekijk ik de wijk vanuit haar volledigheid.
Een volgend hoofdstuk dient zich aan.
Ik moet aan tafel gaan zitten met de meeuwen.
De grote vogels. De vogels met de luide stem. De vogels zonder schroom.
De vogels die de frieten pikken van de mensen.
De vogels die zoeken naar wat anderen achterlaten om er dan hun eigen profijt mee te doen.
Deze duif moet gaan praten met de grote vogels. Deze duif dient te onderhandelen met de meeuwen.
Want deze duif kan het niet alleen. De duiven kunnen het niet zonder de meeuwen.
De meeuwen moeten mee, met de bek in dezelfde richting. Maar eerst is het aan de duif om het in het midden van de tafel te leggen, om de meeuwen hun blik op datgene te laten richten dat er toe doet. Dat wat de duiven belangrijk vinden. Dat waar de meeuwen aan voorbij gaan.
Hoe maak ik duidelijk dat het aan de meeuwen is om aandacht te vestigen op wat belangrijk is voor de duiven?
En zo voelt het alsof er zich een nieuw onderzoek ontspint. 'Hoe vestig ik de de aandacht van de meeuwen op de urgentie van de duiven?'
Comentários