Je raadt het nooit...
Het is 9° wanneer ik op de thermometer kijk. Maar 9° heeft nog nooit zo goed aangevoeld.
Ik ervaar het als warm.
Mijn lichte baskets duwen op de trappers van de fiets. Ik heb zelfs geen sjaal aangedaan voor ik vertrok.
De zon schijnt. Het enige dat ik niet kon inschatten was de wind. Maar ook die is zacht.
Geen koude handen, geen tranen door de wind. Heerlijk!
Het park kent een drukke bedrijvigheid. Joggers, wandelaars, bezoekers van de bakker en mensen met hun hond lopen kriskras over de paden. Toch valt me meteen op hoe mooi het boomapplaus van de jonge populier klinkt. Voller dan vorige keer. Bijna fier en parmantig. Ik neem het op met mijn telefoon. Het is duidelijk dat de autostrade die achter het park ligt ook erg luid klinkt. Maar toch...
Hierna hang ik mijn telefoon met een elastiek aan de boomstam. Met de camera op de bank gericht, probeer ik wekelijks wat te filmen van mijn kleine actie.
In eerste instantie om deze beelden te gebruiken voor dit blog.
Ik kies steeds een beeld bij dit schrijven. Meestal is het niet zo moeilijk het beeld te kiezen dat het best de sessie weergeeft. Het is zo dat al mijn woorden vaak vervat kunnen worden in één beeld. Maar het is voor mezelf de wisselwerking tussen het beeld en de tekst die het meeste beschrijft.
In tweede instantie gebruik ik een fragment van de filmopname voor social media. Enkele van de lezers van dit blog bekijken deze site via de aankondiging op Facebook of Instagram. Een beeld, of een korte filmopname lokt nieuwsgierigheid uit. Alle soorten aandacht voor de wijk is meegenomen, dus als ik iemand kan doen nadenken over de wijk, haar bewoners en de mogelijkheden binnen hun context, weet ik dat ik iemand terzelvdertijd doe nadenken over diens eigen wijk, daar de bewoners van en de mogelijkheden binnen hun context. Zo werkt reflectie... Hoe prachtig zou het zijn moest het netwerk van een andere wijk, dichtbij of ver weg, verstevigd worden omdat iemand heeft nagedacht over een zin uit dit blog? Het zou al fantastisch zijn moest er één iemand vanbinnen een kleine impuls gevoeld hebben voor eender welke actie door het lezen van dit blog.
In derde instantie verzamel ik beelden van deze sessies, maar ook andere beelden uit de wijk om een kleine documentaire te maken. Eigenlijk een korte weergave van het proces.
Niet om te verspreiden, maar ter communicatie binnen de opleiding. Een presentatie in feite van wat ik heb gedaan in de wijk, de afgelopen maanden. Want volgens mij schieten hier dan weer woorden te kort en heb ik de beelden nodig om de ervaring door te geven.
Vandaag ben ik niet als enige zichtbaar in het beeld.
V. komt bijna onmiddellijk het pad op gestapt. Ze komt speciaal naar beneden om me te begroeten.
V. heeft een knieoperatie gehad en wandelt traag en voorzichtig. Ze neemt plaats op de bank. Heel dichtbij. Ik voel me bijna verplicht me te verontschuldigen, want ik start nog maar net met de opwarming. Lifting hands...
V. vindt het helemaal niet erg. Ze zegt dat ze geniet van het samenspel van de omgeving, de zon en mijn zachte bewegingen. Wanneer ik beweeg en de eerste Tai Chi beweging inzet, probeer ik de energie van V. mee te nemen in de beweging. Ik houd ze tussen mijn handen. Ook al zit ze in werkelijkheid gewoon op de bank, in gedachten draag ik ze mee in de bewegingen en in mijn ademhaling.
Na de bewegingssequentie zegt V. "Ik word hier helemaal relax van. Het is lang geleden dat ik nog zo ontspannen ben geweest." Ik vertel haar over het effect van Tai Chi op mijn lichaam. En ik vertel haar over mijn leermeester.
Het doet me erg veel plezier dat V. geniet van dit moment. Ik zie haar ook ontspannen, de ogen half gesloten.
"Ik probeer niet naar je te kijken, ik word je gewaar, samen met al dit...." Ze maakt een open beweging met de handen.
Dit is een groot compliment. Het wil zeggen dat mijn bewegend lichaam deel uitmaakt van de omgeving en niet dat ik de omgeving inpalm. De moleculen van mijn lichaam mengen zich met de moleculen die de omgeving scheppen. Eigenlijk scheppen we samen de omgeving. Zelfs V. deelt in het scheppen van de omgeving, door haar aanwezigheid en haar aandacht.
Mevrouw W. is ook aanwezig. We zwaaien naar elkaar. Mevrouw W. is er ook bij" zeg ik. V. draait zich om.
"Ah, is dat mevrouw W.?" V. wuift ook naar haar, maar mevrouw W. is net met de kat bezig.
Toch vind ik dit erg fijn. Een klein draadje van het rizoom, het netwerk, is gesponnen tussen V. en mevrouw W.
De wijk doet de rest. Daar vertrouw ik op.
Ik dans verder, mijn oog valt op een jonge duif op de rand van het pad. Andere duiven vliegen over, nog andere duiven zitten in het gras. Maar deze kijkt naar ons. Stil, maar aanwezig neemt de duif mijn bewegingen en de aanwezigheid van V. waar.
V. en ik praten over het duivennest op haar balkon. Ze vertelt dat de duif twee eieren heeft en dat één van de eieren deze week uitkwam. Maar ze vertelt ook dat de duif schijnt aan te voelen dat V. geen kwade bedoelingen heeft met het nest. Want de duif blijft rustig zitten. V. en de duif hebben een soort vertrouwen onderling.
Ze vraagt zich af of duiven denken.
Ik vertel dat ik denk dat duiven veel kunnen aanvoelen.
En dat ze mogelijk ook in staat zijn om mensen en hun intenties aan te voelen.
Het valt me op dat de duiven van de wijk helemaal niet bang van me zijn. Ze vliegen nauwelijks op wanneer ik dans op het pad. Nochtans maak ik vaak grote armbewegingen en doe ik het grind onder mijn voeten luid knisperen. Ze blijven rustig verder handelen, zoals duiven handelen. Ongestoord. Pas wanneer ik echt de intentie heb om hun cirkel binnen te dringen, vliegen ze op.
Na een half uurtje aanwezigheid en nog wat korte dialogen staat V. op om terug naar haar woning te gaan.
We nemen afscheid met een omhelzing.
Het is een mooie ochtend. In de wadi staat het water laag en nemen een groepje duiven een bad. Hierna nemen ze plaats op het gras en laten zich opdrogen in de zon. Ik speel met het grind onder mijn voeten. De steentjes zijn voelbaar door de dunne zolen van mijn schoenen. Ik voel ze kantelen, verschuiven en ontsnappen. Sommigen blijven stevig verankerd op dezelfde plek liggen. Anderen schuiven vloeiend onder mijn zool mee naar de andere kant van het pad. Enkelen schieten onder mijn zool vandaan, ze verstuiven, lanceren zich naar een andere plek.
Het grind leeft in het zonlicht.
Het pad leeft in het zonlicht.
De wijk leeft in het zonlicht.
Binnenkort komen er terug meer mensen naar buiten en in het park zitten om te genieten van het licht. Ik hoop dat ze dan wuiven naar elkaar.
Comentarios