communicatie

Het is 16° wanneer ik met mijn fiets over de kasseien dender.

De zon staat hoger dan vorige week, waardoor de schaduwen voor de gebouwen korter zijn.

Een straat aan licht leidt me naar de wijk.

In het park aangekomen kijk ik naar de hoge torens. De weerkaatsing van de zon verblindt mijn ogen.

Het licht is helwit.

Er staat een zomerbries.

Ik voel warme lucht.

Op de paden wandelen mensen die ik nog niet eerder heb gezien. Een vrouw duwt een man in een rolstoel. Ze glimlachen beiden en ik wens hen goede morgen wanneer ik mijn fiets, vrij onhandig, tegen de paal van het verkeersbord zet.

De stoel van mevrouw W. is nog leeg. Haar terrasdeur staat wel open. Ik hoop dat ze zo meteen van de zon komt genieten.

Op V. haar terras zie ik niemand wuiven. Ook M. is niet thuis volgens mij.

In mijn fantasie zijn ze allemaal samen aan het genieten van een ontbijt aan de Scheldeoever.

Het doet me denken aan de buurtpicknick die komende woensdag zal plaatsvinden, hier in het park. Natuurlijk zal ik aanwezig zijn!

Misschien niet heel lang, maar ik wil de buurtbewoners ontmoeten.

Ik wil hen horen praten, de toon van hun stem horen. Ik zou graag kijken naar hun blikken. Zoekende ogen, naar elkaar...

En dan hoop ik dat er iemand van Woonhaven zal zijn.

De leefbaarheidsmedewerker misschien? Iemand die de kleinste groep van de wijk vertegenwoordigt wanneer ze zelf aarzelen.

Ik zet mijn Tai Chi beweging in. Langzaam adem ik de parklucht in. De wijk sijpelt mijn lichaam binnen.

Lifting hands...

Kleine vogels zingen, de bomen ruisen, de wind blaast de haartjes van mijn nek kriebelend naar links.

Ik laat wat meer gewicht naar mijn voeten zakken.

De kiezels onder mijn voeten knisperen heel zacht.

Een dame met een hond komt voorbij gewandeld. We wensen elkaar goeie morgen. De wind speelt ook met haar grijze krullen. De zon speelt met haar ogen.

Lifting hands...

Mijn ogen vallen toe. Ik ben moe. Het einde van de opleiding kent een grote vaart en de opdrachten schurken tegen hun deadline aan. Keuzes dringen zich op. Zoals voor de opdracht 'communicatie'. We dienen een communicatieproduct af te leveren. Het product kan een tekst zijn, een voorwerp, een interview, ... Ik kies voor een mini-documentaire.

In beeld en geluid probeer ik een beeld te scheppen van mijn onderzoek en de resultaten.

De afgelopen 6 maanden heb ik mezelf gefilmd wanneer ik danste, hier aan de bank. Dit heb ik met mijn oude telefoon gedaan. Hierdoor zijn de beelden een beetje vaag, soms wat instabiel en niet altijd esthetisch hoogstaand.

Maar ze geven wel een goed beeld van mijn acties.

Van sommige bewoners heb ik ook spraakberichten die ik met hun toestemming mag gebruiken.

En aan sommige bewoners dien ik nog toestemming te vragen.

Dit staat dus nog op de to-do lijst. Ik vind het belangrijk om hén tijdens deze video-weergave aan het woord te laten. Uiteindelijk zijn het hun ervaringen die mijn onderzoek hebben gestuurd.

Er wordt gevraagd naar welke doelgroep ik zou communiceren. Natuurlijk zou het fijn zijn moesten stakeholders van de wijk deze communicatie willen bekijken. Zij hebben baat bij de data en de informatie die dit onderzoek heeft opgeleverd.

Maar buiten hen denk ik dat ik zo breed mogelijk wil communiceren. Zowel naar dansopleidingen, zodat toekomstige dansers voelen welke ruimte en kansen dans kan scheppen. Niet enkel voor de danser zelf, maar voor onze samenleving.

Als naar kunstopleidingen in het algemeen. Wij kunstenaars zijn ons misschien niet altijd bewust van de educatieve waarde in ons kunstenaarschap. En dit bedoel ik niet als een belerende term. Maar het in dialoog treden met je toeschouwer, met je medemens, is een activiteit waar een enorme kracht in schuil gaat.

Door onszelf tot elkaar te verhouden, zetten we elkaar aan om te connecteren en te reflecteren tegelijkertijd.

Deze wisselwerking maakt ons handelende wezens.

Zo komen we samen tot stand.

Lifting hands...

Maar de mini-docu dus. Ik ben al even aan het monteren en verschillende kwesties en vraagstukken doen zich aan me voor.

Muziek, geen muziek? Kleur, zwart-wit?

Close, full-frame?

Bewegende beelden, still's?

Enzovoort...

De kwestie of ik muziek zou gebruiken, houdt me nu het hardst bezig. Tijdens een feedback ronde werd geopperd dat het te romantisch zou zijn.

Ik begrijp die mening.

Zonder muziek hoor je enkel het huilen van de wind, het knisperen van de kiezels, voetsappen, de duiven, hondengeblaf.

Het geeft rauw weer wat er zich heeft voorgedaan.

De muziek die ik had gekozen, geeft dan weer meer mijn gevoel weer.

Het geeft een inkijk op hoe ik me heb gevoeld tijdens het onderzoek.

Mijn man zag gisteren de eerste versie en zei meteen dat hij mij er heel erg in herkende.

Zonder muziek zou het een videokunstwerk kunnen zijn. In een galerij zouden mensen dan kunnen plaatsnemen voor één of meerdere schermen en de beelden en geluiden tot zich kunnen nemen. Met de muziek er onder denk ik dat het iets zoeter wordt, iets gemakkelijk binnenkomt. Dit kan mogelijks minder goed vallen bij de doelgroep kunstopleidingen, maar helpt dan weer wel bij de doelgroep stakeholders en beleidsmakers.

Voel je mijn overwegingen?

Ik rol mijn hoofd naar beneden...

Wanneer ik door mijn benen kijk, zie ik geen man met de hond.

Jammer, want hij is ongeveer de enige van de bewoners die herkenbaar in beeld kom en ik zou dus zijn uitdrukkelijke toestemming willen vragen. Ik hoop hem vandaag of volgende week dus zeker te treffen.

Nu, hij weet dat hij gefilmd is. Mijn telefoon stond steeds zichtbaar en open opgesteld. Nooit heeft hij daar een probleem van gemaakt. Zelfs wanneer ik hem er op attent maakte, wuifde hij het weg met zijn typische handgebaar.

Maar ik wil zeker zijn.

V. komt op een gegeven moment ook in beeld. Maar enkel van de zijkant of de achterkant. En van haar weet ik dat ze het niet erg zou vinden. En indien ze het een issue zou vinden, krijg ik zo meteen van haar wel een berichtje.

Misschien kan ik een voorlopige versie van de video meenemen naar de picknick, daar zal ik haar zeker treffen.

Uiteindelijk is de video ook een samenwerking tussen de bewoners, de wijk en mezelf.

De gebouwen, de architectuur, het licht, de bewoners, hun stemmen en mijn bewegingen dragen samen de communicatie.

Het blijft erg rustig op het pad vandaag.

De nieuwe buurvrouw laat de hond uit in de verte. Vaders gaan met buggy of kind met loopfiets naar de bakker.

Een jongen van Deliveroo bezorgt ergens een ontbijt aan huis.

Na het bewegen ga ik nog wat beelden maken voor een andere opdracht.

Het valt me opnieuw op dat de gebouwen bijna allemaal architecturale pareltjes zijn. En ik denk terug aan mijn gesprek met Nele Samson. Het lijnenspel van de constructies tegenover elkaar en met elkaar is verbluffend.

Hier kan ik echt niets tegen inbrengen. Zeker wanneer het witte licht een spel speelt met de schaduwen en de blauwe lucht, zoals vandaag.

Maar mijn onderzoek vond niet plaats in de zomer. Wanneer de lucht grijs is en de koude overheerst, valt het gebrek aan gemeenschappelijke binnenruimtes des te harder op.

De gemiste kansen om van deze oppervlakte een wijk te maken, tekenen zich dan duidelijker af. Deze buurt mist dan menselijkheid tussen de gebouwen door. Iets wat ons altijd al wat beter lukt tijdens de zomermaanden, doordat we simpelweg naar buiten komen.

Maar het is niet aan de bewoners om hun leven naar buiten te verplaatsen.

Het is niet aan hen om binnenruimtes op te richten.

Het is aan beleidsmakers en stadsontwikkelaars om stil te staan bij hun educatieve waarden binnen hun makerschap.

Zodat zij de bewoners de ruimte en de kracht schenken om te connecteren en te reflecteren tegelijkertijd.

Ik kan hen de opleiding Kunsteducatie aanraden. Er schuilt een stukje kunstenaar in ons allemaal.