Vandaag blijft de tas met dansschoenen aan de verwarming in de woonkamer hangen.
Het ritme van de combinatie ouderschap, leraar, kunstenaar en student heeft me getackeld. Een deadline, onvoorziene omstandigheden en het dagelijks leven hebben er voor gezorgd dat ik niet om 10 uur op mijn plekje aan de Scheldekaaien zal staan vandaag. En al meteen voel ik van alles.
Teleurstelling, ik hecht veel belang aan mijn onderzoek en ook aan mijn kleine rebelse actie. Gewoon ook de buitenlucht blijkt me als gegoten te zitten. Zoals kinderen in sommige Scandinavische landen overdag buiten te slapen worden gelegd, voelt het ook prettig en heilzaam om in de open ruimte, de (frisse) lucht te kunnen dansen. Schuld, naar wie weet ik niet precies. Naar de studie, omdat het zo lijkt alsof ik het onderzoek niet serieus neem? Terwijl dat een gekke reactie zou zijn op het feit dat ik dus net de tijd neem om mijn essay in een tweede juiste vorm te gieten. De eerste was wat in de foute richting gegleden. Kijk, kunst kan alle kanten op. Dan is een rechte lijn vaak minder onderzoekend dan een schuine. Misschien voel ik wel wat medelijden met jou als lezer. Want er is weinigs interessant aan dit nietszeggend intermezzo. Veel onderzoek komt er vandaag niet aan te pas. Maar dan fluit mijn ego, of liever het gebrek aan ego, me terug. Zo veel lezers heb ik nu ook weer niet. Waarmee ik jou als lezer toch zeker wel eens hartelijk wil bedanken. Want het is heel leerrijk en plezierig je reactie te horen of te lezen op mijn post. Het in interactie gaan met de ander is toch echt wel één van de meest fascinerende processen in ons mensenleven. Verlangen, dat is wellicht een juistere term dan de twee voorgaande. Ik voel vooral een verlangen naar het onderzoek en het bewegen in de buitenlucht en naar wat dat dan allemaal teweegbrengt bij mezelf, bij de ander, met betrekking tot de ruimte. Nu dat voor mezelf terug duidelijk is kan ik weer verder. De concentratie loert terug om de hoek. Nu deze enkel nog terug vastgrijpen. Misschien glip ik vanavond nog wel even naar buiten en betast ik met mijn voetzool de kleine kiezels op de kasseien van de kaaien. De man met het trainingspak maakt zich nu hopelijk niet al te veel zorgen. Hij komt misschien de kleurrijke vrouw van vorige week tegen op zijn route. Wie weet zie ik hen volgende week samen. Dan vormen we een kleine bewegende gemeenschap met ons drieën. Ik kijk er al naar uit.
Comentarios