Het was het advies van een docent na een van de eerste dagen les op de campus van Fontys in Tilburg. Ik was net aan deze deeltijdse opleiding begonnen die ik combineer met een halftijdse onderwijsopdracht in het lager onderwijs en een artistieke praktijk in het danstheater als maker. An zich een perfect mogelijk puzzel, ware het niet dat ik ook moeder ben van een 14-jarige voetbalster en vrouw ben van een componist-muzikant. Het puzzelen in de gezamenlijke agenda van het huishouden is wel op heel korte termijn een stuk complexer geworden.
Waarom begon ik aan die opleiding als het dan zo moeilijk in te plannen valt? Is het wel de juiste beslissing op het juiste moment?
Het is het juiste moment en de beslissing kwam uit een noodzaak.
Er heerst bij mij een duidelijke urgentie om te onderzoeken waar ik op artistiek vlak, maar ook op onderwijzend vlak, naartoe wil. De voorbije 2 jaar heb ik van het Coronavirus wat tijd en ruimte cadeau gekregen. Tijd om na te denken, tijd om te voelen en tijd om te ontdekken.
Ik kwam erachter dat het voor mij belangrijk lijkt dat mijn kunst een maatschappelijke relevantie in zich draagt. Het liefst heeft mijn kunst nog effect na het eindigen van de voorstelling ervan.
Nu zeg ik niet voor niets 'lijkt'. Het is een gevoel, een idee dat sluimert, maar nog niet helder is. De mist rond mijn kunstenaarschap blijft al een tijdje hardnekkig hangen. Niet in het minst door de ontevredenheid over mijn onderwijsopdracht. 7 jaar geleden ben ik aangenomen in een Stedelijke Basisschool in Antwerpen op basis van mijn artistiek profiel. De afgelopen 7 jaar heb ik nog maar bitter weinig artistieke kwaliteiten kunnen inzetten in het schoolgebeuren. Onze school is erg onderhevig aan de wensen en visies van het onderwijsnet, de koepel, de inrichtende macht en de Vlaamse regering. Er is weinig plaats voor ruime kaders of onderzoek naar tussenruimtes. Dit is me bij het solliciteren ook eerlijk verteld. Al had ik de hoop dat er een gezamenlijke wil tot onderzoek was. Hoe kunnen we anders lesgeven, anders doen kijken, anders doen ervaren? Ondanks de ambitie om een kleine verandering waar te kunnen nemen, ben ik na 10 jaar lesgeven in totaal een beetje de hoop kwijt.
Daarom ga ik buiten de onderwijsinstelling zelf op zoek naar mijn eigen ruime kader, mijn tussenruimte(s). Wat is er mogelijk op het snijvlak van kunst en onderwijs? Is er een snijvlak, of zijn er parallellen? Is er een beslotenheid of een oneindigheid aan mogelijkheden?
En vanuit het perspectief als kunstenaar bekijk ik begrippen als participatie en co-creatie.
Ik moet zeggen dat ik na een maand in het eerste Meesterjaar Kunsteducatie al een hele wereld heb voorbij zien komen met oneindig veel mogelijkheden, duidelijke parallellen en scherpe snijvlakken. Het belooft een pittige en boeiende rit te worden.
Nu nog de plaats en tijd vinden om ook gewoon te blijven dansen, want spelen en blijven knoeien zijn net zo belangrijk als onderzoeken en bestuderen!
Комментарии