Het mag duidelijk zijn, regen is een kwelgeest vandaag. Tijdsdruk, deadlines en organisatorische uitdagingen ook. Maar die kan je enigszins verschuiven. Het zijn puzzelstukken die je moet verleggen. Regen laat zich niet verschuiven. Daar moet je gewoon mee omgaan. Ik probeer niet te hard te mopperen en ga met mijn regenjas aan naar de Scheldekaaien. Het is niet enkel de regen, het is ook de gure wind waarmee ik dien om te gaan.
Dit had ik allemaal niet goed genoeg doordacht. Met een stoffen tas, stoffen broek en verkeerde schoenen bevind ik me weer in een situatie dat ik mezelf overgegeven voel aan de weersomstandigheden en de omgeving. Eigenlijk is dat perfect, zou je denken. Mijn onderzoek gaat toch ook over wat de omgeving met me doet en wat ik met die omgeving doe. Maar daarom is dansen in de koude regen niet vanzelfsprekend romantisch. Vandaag voel ik frustratie en misschien ook wel een milde vorm van angst. Wat sta ik hier in godsnaam te doen? De Scheldekaaien zijn leeg. Compleet leeg. Geen hond of jogger te bespeuren. De weg naar de Scheldekaaien was gevuld met auto's, maar niet met mensen. Het is heel gemakkelijk om op zo'n moment enkel oog te hebben voor de grauwheid en de lelijkheid. Het overkomt mij evengoed. Vandaag bijvoorbeeld.
Met dat ik de Scheldekaaien opdraai en me naar het plekje begeef, besef ik dat er een grotere vijand dan de regen om de hoek loert. Onverschilligheid. Het is erger om onverschillig aanwezig te zijn dan bedachtzaam afwezig. Maar afwezig wil ik niet zijn. Want ik ben er. Ondanks de tijdsdruk, de deadlines en de organisatorische uitdagingen. Dus daar ligt het niet aan. Onverschillig wil ik ook niet zijn. Het voelt meteen als een belediging. Het laat me niet koud, ik sta hier met een intentie. Welke intentie, dat is me vandaag niet meteen geheel duidelijk. Maar dat hoeft ook niet. Vaak wordt dat ergens tijdens de sessie wel voelbaar en zichtbaar.
De balustrade is zo nat dat ik ze niet kan gebruiken. Natuurlijk probeer ik het wel. Met een handdoekje droog ik ze af. Maar na enkel tellen is ze terug te nat om met handschoenen vast te nemen. Ik besluit mijn focus weg te nemen van de balletoefeningen die ik anders zo graag doe. En ik denk terug aan een uitdaging die mijn Tai Chi leraar me heeft meegegeven. 'Ik daag je uit om de ontspanning te zoeken in je klassieke ballet.' Hij weet inmiddels dat ik een mogelijkheid onderzoek om participatie door de toeschouwer toe te laten binnen een context van klassieke dans. We hebben al gesprekken gehad over hoe Tai Chi mijn ballettechniek beïnvloedt, mijn kunst beïnvloedt en mijn leven beïnvloedt. Met andere mensen heb ik al gesproken over de wel of niet aanwezige mogelijkheid van participatieve vormen van ballet. En vandaag op de kaaien probeer ik een link te zien tussen de twee. Een verbinding. Misschien ligt de onmogelijkheid van de participatie wel in de gespannenheid van het ballet. De bewegingen zijn heel technisch en worden zeer intentioneel uitgevoerd. Maar 'intentioneel' verbergt hier in deze ook het woord 'tensie', spanning. Je zou het terug kunnen samenvoegen en je bekomt 'inspanning'. En dat is geheel niet onterecht. Het is een zeer gespannen vorm van bewegen. Die een sterke fysieke inspanning vergt. Zonder daar een waardeoordeel over te vellen. Ik hou bijvoorbeeld wel van de ge-strekt-heid van de voeten en handen. Het uitstrekken van je ledematen heeft de zelfde intensiviteit als het uitstrekken van je armen en bovenlichaam wanneer je je uitrekt. Het is een vorm van deugddoende spanning. Dat is toch hoe ik het ervaar. Maar in Tai Chi gaan we voor een maximale ontspanning. Niet gewoon een loslaten, achteloos laten vallen. Nee een bewuste ontspanning. Doen door niet te doen. Bedachtzaam, bewust, intentioneel. We kunnen het woord 'intentioneel' dus ook toepassen op iets waar zo min mogelijk tensie op zit. En dat voelt goed. Want 'intentioneel' is de enige bindende factor tussen ballet en Tai Chi voorlopig voor vandaag. Ik ga aan de slag en analyseer, dissecteer de balletoefeningen en probeer zo weinig mogelijk spanning te gebruiken. Ik ga traag, herhaal, voel. Zonder me druk te maken over hoe het voor een ander zou kunnen uitzien, mijn beweging, ben ik zelf heel erg intens in beweging. Niet enkel met mijn lichaam, maar ook in mijn lichaam. En ook in mijn hoofd en gedachten beweegt er veel.
En op dat moment heb ik niet veel last van de regen en de koude. Plots denk ik na over de oefening die ik doe, zou deze wel nog onder de term klassiek ballet kunnen vallen? Dat denken schakel ik beter uit. Want voor ik het weet sta ik dus te denken in de regen. En het komt plots heel hard binnen. Wat sta ik hier te doen? Ik voel me erg eenzaam. Mijn achtzaamheid beperkt zich tot materie binnenin mezelf. Niemand komt langsgelopen, niemand kijkt uit het raam, niemand fietst voorbij. En als ze dat al zouden doen, dan zou ik het niet opmerken. Ik zie niemand langslopen, ik kijk niet naar de ramen aan de overkant, ik heb geen aandacht voor de fietser. Na een half uur concentratie is het daar weer, de frustratie. Mijn regenjas houdt de regen niet langer tegen en het is verschrikkelijk koud. De omgeving komt terug heel erg hard binnen. En ik besluit me uit die omgeving te onttrekken. De omgeving is onachtzaam tegenover mij. Ik word er door overspoeld.
De irrelevantie van mijn actie vandaag slaat als striemende regen in mijn gezicht.
Bam! Welkom realiteit! Ik ga naar huis. Ik ga onder een warme douche staan en voel me een beetje een randgeval, een idioot. Wat probeer ik nu toch allemaal te onderzoeken? Dat ik het zelf niet meer weet! Morgen misschien terug wel.
Comments