4° zegt de weer app op mijn telefoon, wanneer ik vertrek.
Het is exact een maand geleden dat ik nog op het plekje in de wijk ben geweest.
En het voelt spannend om weer terug te gaan.
Ik heb de wijk een maand lang niet bezocht.
De afstand tot de wijk werd bewust maar onvrijwillig genomen.
Zoals ik in de basis van het onderzoek dit onderwerp fysiek onderzoek. Zo gaf mijn eigen lichaam een duidelijk signaal.
Ik werd ziek.
Eerst had ik een zware longinfectie. Iets waar ik normaal een week of twee voor nodig heb om door te maken en er van te herstellen, bleef nu aanslepen. De vermoeidheid die daar mee gepaard ging, maakte me niet enkel fysiek te zwak om te dansen. Ook mentaal voelde ik me niet in staat om me ontvankelijk en open op te stellen.
Mijn lichaam was in staat van afweer en zeker niet in staat van absorptie.
Mijn geest volgde mijn lichaam.
Ik stelde me voor dat de wijk niet zou veranderen door mijn afwezigheid.
Of dat mijn aanwezigheid relatief onbelangrijk zou zijn.
Maar dat blijkt niet te zijn.
Gisteren was ik op een expositie van H., mijn kritische vriend binnen mijn onderzoek. Hij vroeg me wanneer ik weer zou dansen in de wijk, want hij had al zo lang geen blogpost meer zien verschijnen. Ook M. vroeg me via whatsapp wanneer ik terug zou dansen. Haar handwerkvriendinnen hadden er naar gevraagd.
Mijn aanwezigheid tijdens de voorbije maanden heeft ergens toch verwachtingen geschept.
En dan begrijp ik dat dit niet op een heel diep persoonlijk niveau is, maar op het niveau van de aanwezigheid.
Wanneer ik het pad op loop en mijn tas wegzet op de bank, zie ik mevrouw W. aan het raam zitten. Ik wuif. Zij wuift.
Ik ben blij haar te zien. En tegelijkertijd ben ik bezorgd. Ik hoop dat ze de voorbije weken niet voor niets naar deze plek heeft gekeken. Maar dan zie ik enkele duiven neerstrijken op het grasveld. En dat troost me, want de duiven waren vast wel aanwezig tijdens mijn afwezigheid.
Het regent. Dat is niet ideaal. En dat is eigenlijk niet correct. Het is ideaal dat het regent. Ik heb gewoon niet de juiste jas aangetrokken.
In de verte zie ik de man met de hond.
Ik heb de afgelopen weken vaak aan hem gedacht.
Wat zou hij gedacht hebben wanneer hij de afgelopen zondagen de bank voorbij ging, maar me niet trof? Ik ben ongerust geweest omdat ik hoopte dat hij niet ongerust zou zijn.
We hadden elkaar de laatste keer gezegd dat we elkaar de volgende week weer zouden treffen. En ik, van mijn kant, had dit niet kunnen waarmaken. Ik hoopte dat hij zich niet in de steek gelaten voelde. Hoe had ik hem kunnen laten weten dat ik terug zou komen? Hij had mijn gegevens, maar ik niet de zijne.
En het valt niet meteen te verklaren, maar ik voelde aan dat ik hier beter iets had ondernomen.
In afwachting van ons treffen, start ik met mijn opwarming en met de Tai Chi oefeningen.
Ook heb ik een vraag in mijn hoofd, die ik vorm wil geven tijdens het bewegen op dit pad.
Ik vraag me af wat de betekenis van de kunstenaar kan zijn voor de sociale cohesie in de wijk.
Het woordje betekenis kan vanuit veel verschillende perspectieven bekeken worden. Je kan betekenis geven aan, van betekenis zijn voor of in, betekenen dat, betekenen voor, betekenisvol, betekenisloos, ... Het is bijna eindeloos.
Vanuit de synoniemen bekeken zou je kunnen stellen dat ik zoek naar de bedoeling van de kunstenaar, de beduiding van of door de kunstenaar, het belang van de kunstenaar, de inhoud van de kunstenaar, de significantie van de kunstenaar, de waarde van de kunstenaar en de zin van de kunstenaar voor- en in de wijk.
Het zijn vragen die ik enkel kan proberen beantwoorden als ik de kunstenaar ben die aanwezig is in de wijk.
Er is een duidelijke link tussen de betekenis en de aanwezigheid.
Helaas, ik tref de man met de hond niet. Hij neemt het pad niet waarop we elkaar anders altijd ontmoeten. Hij blijft op afstand en maakt maar een kleine wandeling door het park. Ik probeer dit niet te interpreteren. Het regent en misschien is dit al voldoende om niet de volledige wandeling te maken?
Ik probeer het niet in te vullen.
Het is misschien helemaal geen teken, geen signaal dat ik dien te interpreteren?
Ik probeer niet te voelen wat er niet gezegd wordt.
Maar mijn lichaam voelt...
En wat mijn lichaam voelt wordt taal in mijn hoofd.
Is hij boos? Is hij teleurgesteld? Is onze kleine connectie verwond?
Is er mij iets kwalijk genomen?
Is er iets dat nu hersteld dient te worden?
Het voelt moeilijk.
Het voelt als mijn verantwoordelijkheid.
Het voelt lastig. Want ik heb iets losgelaten. Het is me een beetje ontglipt.
Hoe krijg ik het weer hersteld.
Hoe verbind ik deze fragiele connectie opnieuw?
Hoe begin ik opnieuw, of hoe herstart ik?
Want zo voelt het. Alsof ik terug aan het spinnen moet. Maar ik hoef niet helemaal terug naar start, het is geen ganzenbord. Dit is geen spel. Ik zit in de ervaringen en dus in de lichamen van de bewoners.
Het is een wederopnemen van het garen, de vezels die hier liggen in de wijk. Het is terug aandacht vestigen op de verbanden en de samenhang die hier plaatsvinden op deze plek, en waar ik deel van uitmaak wanneer ik aanwezig ben.
Wanneer ik aanwezig ben.
Comments