Druk

Het water kolkt en draait. Takken en zwerfvuil worden onderwater gezogen en terug uitgespuwd. De Schelde is zeer bewegelijk en verraderlijk vandaag. Er staat een sterke stroming met hier en daar schijnbaar stilstaande oppervlakten. Deze worden onderbroken door het drukke verkeer op het water. Tankers, containerschepen, waterbussen, een politieschuit en de boot van de zeevaartschool varen af en aan. Het water en het scheepsverkeer verbeelden mooi mijn innerlijke staat van zijn. Ik had gehoopt rust en meditatie te vinden deze ochtend en keek uit naar de bewegingsroutines en het neerdalen van mijn hoofd in mijn lichaam. Maar het werd me snel duidelijk dat dit niet ging gebeuren. Niet erg... Het hoofd blijft malen terwijl ik mijn lijf en leden uitstrek. Ik voel een warme gloed van mijn bekken over mijn rug stijgen wanneer ik voorover buig na de eerste paar oefeningen. Dit herkenbare gevoel brengt me op zijn minst fysieke vreugde. Mijn gedachten zullen niet verzinken in mijn lichaam, maar ik kom wel thuis in mijn lijf. Met kolkende gedachten en grote gevoelens. De studie geeft me altijd veel stof tot nadenken. Dat is een goede zaak. Voor het eerst spoelde er ook job opportuniteiten aan door de studie. En ik solliciteerde. De gesprekken verliepen niet allemaal even vlot. Zo had ik een van de vacatures met veel dromen en toekomstperspectieven tot me genomen wanneer ik ze las. De omgeving waar ik deze job zou kunnen uitoefenen is een droom van iedere kunsteducator. Studenten en docenten ademen kunst, leven kunst en onderzoeken alle mogelijkheden binnen de sector. Als ik het met schepen zou vergelijken, dan zou het een cruiseschip zijn. Maar al snel bleek dat ik veel eigen invulling had gegeven aan de taakomschrijving. Ik had de inhoud eerder vanuit een kunstenaarsperspectief gelezen, in plaats vanuit een pedagogisch perspectief. Het werd dus een hobbelig parcours, dat interview. Mijn beeld van de functie werd gecorrigeerd en bijgestuurd. Het voelde als een heel zinvolle oefening binnen mijn studie en mijn leercurve was stijl. Mijn verbazing was groot wanneer ik diezelfde avond telefoon kreeg met gelukwensen, want ik kon er aan beginnen. En waar ik had verwacht grote vreugde te voelen, bekroop me nu een gevoel van twijfel en paniek. Hoe ga ik het combineren met de studie? Ik neem de studie heel serieus, net als mijn verantwoordelijkheid als kunsteducator en kunstenaar. Maar ook mijn job als leerkracht in de basisschool kreeg plots zijn volledige waarde terug. Het achterlaten van mijn onderwijsjob, voelt als het achterlaten van een schip. En ik heb het volste vertrouwen in mijn collega's, zij zullen dit met al hun kwaliteiten heel goed kunnen opvangen, niemand zal merken dat er ooit iemand anders het klaslokaal heeft vormgegeven. Maar kan ik het? Kan ik mijn handen van het roer halen en zeggen, 'neem het maar over'? Ik werk met mensen, ik verbind me met hen. Wanneer ik in de klas sta, speel ik niet dat ik juf Anke ben. Ik ben Anke en ik leef samen met de kinderen in de klas. Samen ontdekken we twee jaar lang hoe de wereld in elkaar zit. En we leren van elkaar door een voortdurende dialoog. Via taal, via wiskunde, via wereldoriëntatie en niet in het minst via kunst. De werkgevers en ik spraken af dat ik er deze week nog over kon nadenken. Het denkwerk blijkt een hele klus. Hier sta ik nu, midden op het kruispunt. Volgend jaar zou de studie een onderzoek naar mijn positionering in het kunsteducatief landschap inhouden. Maar nu sta ik hier zonder die steun en omkadering van de studie. Welke weg kies ik? Enerzijds is er de gouden kans, een sleutel tot een prestigieuze organisatie. De mensen die in de omgeving van de eerste sollicitatie werken zijn gidsen, pioniers, onderzoekers en geprezen professionals. Ik kijk naar hen op. Je zou denken dat de keuzen snel gemaakt is. Waarom maalt het dan zo in mijn hoofd? Anderzijds diende er zich dus nog een andere kans op een nieuwe werkomgeving aan. Met leerlingen, met kunst en met een project dat ik mee kan vormgeven.

Alsof het universum een zak aan veranderingen over me leegschudt. Weer denkwerk, terug naar de tekentafel. Terug alles in de weegschaal. Volg ik mijn ratio of mijn hart? Liggen deze ver uit elkaar, of zijn ze vervlochten? Is er eigenlijk wel een verschil tussen de twee? Ben ik een onderzoeker? Ben ik een kunstenaar? Ben ik een kunsteducator? Ben ik een leraar? Wat is de materie waarmee ik wil werken? Wat is de zaak waarvoor ik wil werken? Is mijn werk mijn leven? Of is mijn leven mijn werk? Ik voel de druk om snel antwoorden te genereren op al deze vragen. Maar deze vragen laten zich niet snel beantwoorden. Dus maal ik verder. Ik heb nog een volledige dag om te beslissen in welke richting ik me beweeg, of dat ik misschien wel gewoon op deze positie blijf staan. Een ding is zeker, welk pad of welke positie ik ook kies, het zal met heel mijn lijf en leden zijn.

Gelukkig kan ik altijd eerst dansen. Ook met een vol hoofd en duizend vragen voelt dat als thuiskomen. Over zekerheid gesproken, dit is wel een hele warme.